Dean Merrill

Eindelijk. Daar was hij. Ik bestudeerde zijn gezicht in het dradenkruis van mijn telescoop. Hij was het. Ik deed mijn best om kalm te blijven en dwong mijzelf letterlijk te stoppen met ademhalen. Voorzichtig haalde ik met mijn vinger de trekker een stukje naar achteren. Ik deed mijn ogen dicht, zodat ik het moment van de inslag niet zou zien en erdoor zou worden afgeleid. Toen, langzaam... heel langzaam... haalde ik de trekker over. Ik opende mijn ogen om te zien of mijn kogel raak was geweest. Dat was hij! Deze man zou ons nooit meer lastig vallen. Ik sprong naar beneden en rende weg. Zeventien jaar was Tass Saada. Geboren in een Palestijns vluchtelingenkamp in de Gazastrook. Opgegroeid en geradicaliseerd in Saudi-Arabië en Qatar. De stem van Yasser Arafat riep hem naar het slagveld. Haat was zijn drijfveer. De PLO-leider zijn held. Hij streed voor hem, was zijn chauffeur en doodde als jonge sluipschutter verscheidene politieke tegenstanders. Hij was bereid zijn leven te geven voor de Palestijnse zaak. Vijfentwintig jaar later bad hij: ‘O God, zegen uw volk Israël. Heer, breng hen terug in het Beloofde Land. Laat hun zien dat U hun God bent.’

Wie een krant leest of naar het journaal kijkt, ziet nieuwsberichten over terreuraanslagen. Wie een belangrijke, toeristische trekpleister of een groot evenement bezoekt of een vliegtuig instapt, kijkt angstig om zich heen. Waar de wereld vroeger kon worden verdeeld in veilige en onveilige gebieden, lijkt die scheidslijn volledig weggevallen. Angstaanjagend? Zeker. Uitzichtloos? Zeker niet. Dat is althans de overtuiging van Tass Saada. Hij werd zelf ooit gedreven door haat. De terreurdaden die hij samen met anderen pleegde, haalden onze kranten en journaals. Hij kent de motieven van terroristen van binnenuit. Als burger van Jericho voelt hij de onmacht van Palestijnse jongeren en de angst van de Joodse bevolking. Als Arabier die een deel van zijn leven in de Verenigde Staten woont, kent hij de fundamentele verschillen tussen westers denken en Midden-Oosters denken. Als het om terrorisme én om vrede gaat, is het goed om zijn woorden ter harte te nemen. In Een geest van terreur schrijft Tass: 'Ik denk wel eens dat God het terrorisme toelaat, omdat Hij zijn mensen wakker wil schudden en wil wijzen op hun verantwoordelijkheden.' Jezus zegt in Johannes 9:4: 'Ik moet de werken doen van Hem Die Mij gezonden heeft, zolang het dag is; er komt een nacht waarin niemand kan werken.' Wat doen wij? Laten we ons intimideren door de geest van terreur? Of gaan we de uitdaging van Christus aan om vredestichter te zijn en bidden we voor hen die dood en verderf zaaien? Durven we te kiezen voor liefde? Zoals Gert-Jan Segers ook in zijn voorwoord schrijft: 'Volmaakte liefde verdrijft de angst!'