Gera Folkers

Voor wie ik liefheb wil ik heten… Evi Lammers schrikt hevig als ze krijgt te horen dat ze beginnende dementie heeft. In haar kleine leefomgeving zijn weinig mensen die haar kunnen helpen om zelfstandig te kunnen blijven wonen met een geheugen dat steeds grotere gaten vertoont. Daarnaast is ze bang. Niemand kent de echte Evi en weet van haar verleden. Hoewel het heden steeds waziger wordt, staat het verleden haar nog helder voor haar ogen. Als ze haar verhaal nu niet vertelt zal straks niemand meer weten wie Evi Lammers was. Niemand zal haar naam nog noemen. Ze neemt een dappere beslissing en gaat samen met haar jonge overbuurvrouw terug naar het verleden. Naar Woldheem, waar haar leven begon.

‘Noem mij gewoon Olga; ik verdien het niet om moeder genoemd te worden.’ Celine groeit op bij haar gereserveerde en koele moeder Olga. Haar jeugd is verwarrend en eenzaam, maar ook als ze volwassen is, blijft de relatie tussen moeder en dochter afstandelijk. Na Olga’s dood vindt Celine brieven in haar ouderlijk huis, die Olga aan haar heeft geschreven. Dat is het begin van de zoektocht naar het verleden van Olga. Ze gaat naar het landgoed van haar familie en ontdekt de drama’s die de jeugd van Olga tekenden. De reis door het verleden van Olga geeft haar de kans om de achtergrond van haar moeders kille en onvoorspelbare gedrag te begrijpen. Uiteindelijk is Celine in staat om liefdevol moeder te zeggen tegen de overleden Olga. Deze roman verhaalt over de moeizame relatie tussen een moeder en een dochter. Een pad dat pijnlijk bewandeld werd door beiden. Maar liefde uit zich ook in tranen en ongesproken woorden. En liefde reikt verder dan de zwarte aarde van een graf, verder dan het winterpad van een moeder. ‘Winterpad’ speelt tegen de achtergrond van Ter Borg, een gehucht aan de Ruiten Aa in het Groningse Westerwolde. ‘Ik pak de brieven en peuter het plakbandje los. Mijn moeder is dood, ik heb Olga Ter Wolde nauwelijks gekend. Wat zal ik te weten komen? Wil ik deze erfenis van woorden wel lezen? De onthullingen? Maar het verleden te laten rusten is geen optie. Ik moet de woorden van Olga lezen om grip te kunnen krijgen op mijn eigen stilte, die ik al zo lang camoufleer door een gespeelde opgewektheid. Ik houd dat spel niet lang meer vol. Het kind in mij wil gevonden worden.’ ‘In deze roman weet Gera Folkers op een verfijnde manier ingewikkelde borderline problematiek te treffen. Hoe de doorwerking daarvan vele levens beïnvloedt, is de rode draad door dit pakkende boek met een verrassend slot.’ Piet en Gea Rouw, psychosociale therapie en coaching Gera Folkers (1962) heeft jaren als casus regisseur gewerkt onder straatprostituees en in multi-problem gezinnen. Daarnaast schreef zij columns en trad ze op met haar eigen theaterproductie Chera Theatraal. Na een ernstige ziekte gooide ze haar leven over een andere boeg. Ze maakte haar droom waar en schreef haar eerste roman, Winterpad. De vrouwen in haar leven, zussen, vriendinnen, maar ook de moeders die ze begeleidde en de prostituees van de tippelzone, ze vormen haar inspiratiebron voor het schrijven van levensverhalen waar feit en fictie elkaar omarmen. Gera woont samen met haar echtgenoot Jan in Groningen.