Ik weet nog heel goed dat ik daar zat, op de flank van één van de hoogste bergen van de Franse Pyreneeën. Het was vroeg in de ochtend en ik zat met mijn ogen dicht, mijn gezicht naar de zon gedraaid.
Ik zocht naar leiding. Naar richting.
Opeens schoot deze tekst door mijn gedachten, alsof hij hardop gesproken werd:
“Ik geef inzicht en wijs de weg die je moet gaan. Ik geef raad, op jou rust Mijn oog.”
Gods oog? Op mij?
Ik kon het me niet echt voorstellen. Waarom zou God zich met mij bemoeien? Waarom zou Zijn oog op mij rusten?
Natuurlijk, ik was bekend met de one-liners over leiding van God in levens van anderen. Woorden die door de loop van de jaren hun kracht allang verloren hadden. Die platgepreekt zijn in de honderden jaren kerkgeschiedenis. Juist daarom waren ze nog nooit echt binnengekomen.
Maar nu was het anders.
Hier voelde ik me dichter bij God dan ooit. Ik zocht Zijn leiding voor mijn leven en Hij antwoordde mij. Onder het toeziend oog van God mocht ik mijn leven leiden en Zijn inzicht verwachten voor iedere stap op de weg.
