De afgelopen jaren waren moeilijk. Mijn lichaam kreeg heftige klachten. Uiteindelijk bleek dat verborgen trauma’s gehoord wilden worden en zichtbaar werden in pijn en angst. Veel nachten (en dagen) waren gitzwart. Toch voelde ik dat, terwijl echt alle zekerheden om mij heen waren weggevallen, mijn voeten bleven staan op … op de waarheid, de beloften van God. Ik kon niet anders dan mij daaraan overgeven. Omdat Hij is wie Hij zegt dat Hij is. En wat Hij belooft, zal Hij doen. Zo vaak hebben mijn vriendin en ik gebeden: “hoe dan, God? We hebben geen idee”. God liet een beeld zien van een grote, verwarde bol witte wol. Vanuit mijn perspectief was het onmogelijk om die te ontwarren. Maar Hij wist precies waar Hij moest trekken. Het werd een draad van hoop, waar ik me aan vast kon houden, die altijd bij Hem uitkwam. Hij bracht herstel op het juiste moment en gaat dóór. Zal het voltooien. Afgelopen weekend stond ik te dansen op een aanbiddingsconcert, iets wat jarenlang absoluut onmogelijk was. En ik schrijf weer! Dát is God, Hij doet het.
Oh mijn ziel, wat ben je toch onrustig in mij. Hoop op God, want je zúlt Hem weer loven!
