Vandaag op vaderdag wil ik oprecht vergeving aan je vragen. Aan jou als iemands zoon of dochter. Ik wil vergeving vragen als vader, namens vaders die tekort zijn geschoten, je pijn hebben gedaan. Mannen die geen vader waren en het wel hadden moeten zijn. Mannen die hun verantwoordelijkheden ontlopen en in elke situatie de grote afwezige zijn.
Vergeef me als de vader die…
Vergeef me als de vader die je niet beschermde, niet troostte, geen plezier met je had, je niet knuffelde, je niet bevestigde in hoe waardevol en prachtig je bent.
Vergeef me als de vader die jou bang maakt, te hoge eisen stelde of altijd afwezig was.
Vergeef me als de vader die over je grenzen heen ging, je vreugde roofde, angst in je leven bracht. Vergeef me als de vader die jou achterliet met een schuldgevoel, met het gevoel waardeloos en onbelangrijk te zijn.
Vergeef me als de vader die grof was, je niet hoorde, je niet zag, je niet wilde.
Vergeef me als de vader die in niets vaderschap liet zien zoals het bedoeld en ontworpen is.
Vergeef me als de vader die jou geen vreugde gaf, geen veiligheid bood, je dromen niet serieus nam.
Vergeef me!
Ik hoop dat je kan vergeven. Want vergeven is loslaten. En als jij loslaat dan zijn er nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden. Als jij loslaat, moet de pijn, de boosheid, de frustratie jou ook loslaten.
Dus vergeef me… vergeef hem, laat het los, omdat jij het ongelofelijk waard bent!
