Rouw

In 'Een zee van glas' beschrijft Geerteke van Lierop het eerste jaar na de dood van haar grote liefde. In de zomer van 2016 kwam de geliefde van Geerteke van Lierop niet thuis. Hij bleek verdronken. Wat als het lot zo onverhoeds toeslaat? Van Lierop beschrijft in zoekende woorden haar onzegbare verdriet, maar meer nog hoe ze het leven terug verovert op de dood. Een zee van glas opent de blik op een andere schoonheid van het leven met een soms verrassende lichtheid.

Als je kind overlijdt, moet je op de een of andere manier zien om te gaan met dit enorme verlies en hartverscheurende verdriet. Het rouwproces is vaak ruw, pijnlijk en eenzaam. Als ouders word je samen geconfronteerd met rouw, maar er zijn verschillen in hoe mannen en vrouwen met dit verlies omgaan. In ‘Pappa’s rouwen ook’ vertellen twaalf vaders het kwetsbare en moedige verhaal over hoe ze zijn omgegaan met het verlies om hun overleden kind(eren). Wat gebeurde er? Welke invloed heeft rouw op hun eigen leven, emoties, huwelijk, gezinsleven en de omgeving? Waar liepen ze in het dagelijks leven en op het werk tegenaan? Wat deed het verlies met de manier waarop ze nu in het leven staan? In dit boek krijg je als lezer een uniek kijkje in het rouwende vaderhart. De twaalf vaders verloren kind(eren) door een miskraam, stilgeboorte of op jonge leeftijd. De oorzaken van het overlijden van de kinderen zijn zeer divers. Een aantal vaders verloren hun kind(eren) jaren geleden, andere vaders werden er vrij recent mee geconfronteerd. In de verhalen kijken ze eerlijk terug en vertellen ze over hun verdriet en de ontdekkingen die ze deden. De verhalen worden in- en uitgeleid door Jakob van Wielink, rouwcounselor en leiderschapscoach. Bjorn Visser (1988) is getrouwd met Inge en vader van Daan, Anna †, Lynn †, Aron en Elin. Hij is voorganger en woont met zijn gezin in Nijmegen. Hij richtte Stichting Rouwkost op waarmee hij, mede door zijn eigen ervaringen, ondersteuning wil bieden aan ouders die rouwen om het verlies van hun kind(eren). Bjorn schreef ‘Pappa’s rouwen ook’ om herkenning en erkenning te bieden aan rouwende vaders.

‘Wachten op de morgen’ van Karen Kingsbury: een roman over rouw en de weg naar vergeving. Terwijl Hannah op de thuiskomst van haar gezin wacht, realiseert ze zich hoeveel ze heeft om dankbaar voor te zijn. Tegenspoed lijkt alleen anderen te overkomen, niet haar. Maar de avond valt en Hannah begint zich zorgen te maken. Ze hadden allang thuis moeten zijn. En dan krijgt ze het gevreesde bericht: ‘Er is een ongeluk gebeurd…’ Een dronken chauffeur heeft de auto aangereden en Hannahs man en oudste dochter zijn daarbij om het leven gekomen. Hannah is gebroken van verdriet. Het enige wat haar nog op de been houdt, is het verlangen naar wraak. Maar haar strijd om genoegdoening kan haar niet de rust geven die ze zoekt en dreigt haar jongste dochter ten gronde te richten. Kan ze het leren loslaten? Of het al te laat? ‘Wachten op de morgen’ is het eerste deel in de Vol vertrouwen-trilogie. Het verhaal gaat verder met ‘Tweede kans’ en ‘Kostbaar geschenk’.

In 'Een boom vol herinneringen' heeft Vos een lang en gelukkig leven gehad, maar nu is hij moe. Hij zoekt een mooi plekje uit in het bos en valt in slaap. Voor altijd. De andere dieren in het bos missen hun vriend en komen bij elkaar om mooie herinneringen aan Vos op te halen. Zonder dat ze het doorhebben, begint er een klein plantje te groeien op de plek waar Vos onder de sneeuw ligt. Bij elke herinnering wordt het plantje groter en mooier, tot er een enorme boom midden in het bos staat. Een boom vol herinneringen aan Vos. Dit prachtige prentenboek over rouw is een mooi aanknopingspunt om met kinderen vanaf 4 jaar te praten over de dood en herinneringen. De Duitse illustrator Britta Teckentrup maakte al ruim 120 prentenboeken die in meer dan 30 talen zijn verschenen. Haar prentenboek 'Ssst! De tijger slaapt' werd in 2018 verkozen tot Prentenboek van het Jaar.

Het zal je maar gebeuren… Een rustige, zonnige avond. De dochter viert vakantie in Albanië, de zoon staat klaar op de wielerbaan voor de wekelijkse training. De ouders, broer en zus appen nog even totdat de zoon afbreekt met de woorden: ‘Stil, ik moet fietsen.’ Een paar uur later ligt het leven van de ouders aan flarden. Hun zoon blijkt tijdens de sprint te zijn verongelukt. Er is maar één weg; de weg naar Bolsward, naar een huis vol rouw… Lies Boven-Boonstra opent vanaf de eerste regel ruimhartig haar moederhart. Ze beschrijft hoe de eerste twee jaar van het rouwproces diepe sporen in haar leven trekt; ook in haar leven als christen. Het leven van een rouwende moeder gaat verder. Openhartig deelt Lies haar gedachten, gevoelens en de schijnbaar kleine gebeurtenissen die haar weer herinneren aan het vreselijke verlies. Ze ontdekt dat ze niets kan met goedbedoelde maar platgetreden clichés zoals het ‘een plekje geven’ of de dooddoener ‘alles komt goed’. Rouwen is een rauwe bezigheid voor een moeder die geen genoegen neemt met makkelijke antwoorden. Hoe en waar vindt ze de kracht om verder te gaan? Al na enkele bladzijden begreep ik dat hier iets op papier was gezet dat ik nog wel eens mis in afscheidsdiensten, in rouwadvertenties, in allerlei vormen van goedbedoeld meeleven en in geloofsgetuigenissen van rouwenden. Ik kan het met één woord aanduiden: eerlijkheid. Het raakte mij dat Lies haar gevoelens niet overschreeuwt met haar geloof, en evenmin haar geloof overschreeuwt met haar gevoel. Juist in het spanningsveld tussen deze twee zoekt ze met haar verscheurde moederhart een weg in de rouw. Het is deze eerlijkheid die dit rouwverslag meer dan persoonlijke waarde geeft: het is een bemoediging en gids voor ieder die, aangeslagen door de mokerslag van plotseling verlies, gevoel en geloof niet zomaar bij elkaar kan krijgen. (Philip Troost)

Op 28 oktober 1993 wordt mijn nachtmerrie werkelijkheid. Kim, onze dochter van drie, overlijdt. Het is een donderslag bij heldere hemel. Mijn leven staat op z'n kop. In een klap verandert mijn wereld. Verdriet, pijn, boosheid, onmacht, alles wordt donker. Ik begin aan een reis waarvan ik de afloop niet ken. Het raakt alles in mijn leven. Mijn eigen bestaan, mijn vrouw, huwelijk, gezin, werk, familie, relaties, geloof, alles. Ik zoek mijn weg. Met vallen en opstaan. Beetje bij beetje gaat het wat beter, maar ik vind geen echt herstel. Iedereen om me heen zegt: 'Je moet leren het een plekje te geven, maar het zal nooit overgaan.' Toch loopt het anders. Er blijkt een weg van herstel te zijn. Dit boek beschrijft mijn zoektocht, maar ook die van Jolanda, mijn vrouw. Het is een boek waarin lotgenoten zich zullen herkennen en wat mensen in hun omgeving inzicht en handvatten geeft. Een verhaal van hoop. Er is een uitweg!

In minder dan acht jaar verloren Leo Heuvelman en zijn vrouw hun vier ouders, waardoor hun kinderen geen opa's en oma's meer hebben. In deze periode had Leo vijf jaar lang te maken met een heftige angststoornis. Toch groeide bij hem in deze tijd van lijden en verlies het verlangen om een bemoedigend en troostend boek te schrijven voor iedereen die ook te maken heeft met lijden. Daarbij vormde de tekst uit Jesaja 40 vers 1 zijn inspiratie: 'Troost, troost Mijn volk.' De combinatie van verhalen, fictie en non-fictie, autobiografische elementen en de ervaringen van anderen maken het boek makkelijk leesbaar. Leo schrijft de dingen ronduit zoals hij ze beleeft en schuwt daarbij de grote vragen niet: Waarom is er lijden? Waar is God in lijden? Waarom overkomt mij dit? Hij gaat als het ware naast je op de bank zitten voor een gesprek over het leven. En terwijl hij vertelt, legt hij een arm om je schouder en wijst hij tegelijkertijd omhoog. Dwars door onze gebrokenheid heen mogen wij getuigen van Gods liefde en goedheid!

Op een dag was het weg. Niet verloren, niet kwijt. Weg. Ik weet niet goed hoe dat kan. Wat ik nu dan moet. Vroeg of laat dringt verlies in elk leven binnen. Verlies verlamt, het raast en verstilt, het kan voelen als een eenzaam en eindeloos vallen. En woorden schieten vaak tekort. In Het gaat, denk ik, over maakt Evangeline Agape plaats voor verdriet, het hare en het jouwe. Ze verbeeldt de fasen van de rouw als een lange, moeilijke tocht. Met poëtische precisie biedt ze troost, houvast en het vertrouwen dat ook dit gevoel zal overgaan, zolang je de ene voet voor de andere blijft zetten. '[Bij de gedichten van Evangeline] heb ik het gevoel dat er iemand hetzelfde gevoel als ik doormaakt, alsof zij in je hoofd kan kijken. En het verbaast mij dat er mensen zijn zoals haar die exact kunnen verwoorden wat ik voel.' - Chrostin, in Winteruur

Anne Strik schrijft columns in dagblad De Gelderlander over het gezinsleven met haar zorgintensieve zoon Jorrit. Als Jorrit op 17-jarige leeftijd overlijdt, schrijft ze door. Over gemis, rouw, maar bovenal over Liefde. Met een hoofdletter L. In het boek zijn de aangrijpende columns van Anne gebundeld en aangevuld met enkele nooit eerder gepubliceerde verhalen.

Onmisbare steun voor iedereen die met verlies wordt geconfronteerd Vingerafdruk van verdriet is een kostbaar geschenk voor een ander of voor jezelf. Het is een boekje dat je zou moeten geven aan iedereen die een kind, een broer of een zus, de partner, een ouder, een vriend of een droom verliest. Het is niet alleen geschreven voor hen die het zelf moeilijk hebben, maar ook voor familieleden, vrienden en collega's van wie ze steun verwachten op hun moeilijke reis naar hernieuwd leven. Het is geen boek over dood. Het is een boek over leven, over het emotionele leven van iemand die wordt geconfronteerd met het verlies van een dierbaar iemand. Het is niet bedoeld om in één keer uit te lezen, of om eenmaal te lezen en weg te leggen, maar om telkens weer ter hand te nemen.

Rouwen betekent een moeilijke weg gaan: je weet dat je kunt lopen, maar je wilt eigenlijk niet verder. Er ligt een onoverzichtelijk traject voor je. Een rouwproces geeft uitdrukking aan pijn en verdriet, twee grote emoties die onlosmakelijk aan elkaar zijn verbonden. Het is een weg die je toch moet gaan. Naar een horizon waar hemel en aarde wellicht weer bij elkaar komen... Rouwen is een proces van heling, het uiteindelijk accepteren van wat onvermijdelijk bleek. Er zijn vooralsnog alleen maar verliezers en je hebt geen enkel uitzicht op winst. Wat jou is overkomen, is de meest traumatische ervaring die mensen kunnen hebben. En er is niemand die echt weet en kan meevoelen wat jij voelt, omdat geen twee mensen gelijk zijn, ook al hebben zij hetzelfde te doorstaan. Jouw verdriet is uniek. Hoe groei je door je pijn heen? En kan dat? Hoe ga je om met je woede? En wat is berusting? In dit eerlijke boek probeert Jos Brink, pastor en stervensbegeleider, maar ook theatermaker (en dus een 'mensen-mens') geen gemakkelijke antwoorden te geven op alle vragen die je hebt. Wel herkent hij, vanuit zijn lange ervaring, jouw situatie. Hij kan je wellicht richting geven, een beetje sturen, waardoor eenzaamheid weer in tweezaamheid verandert. Dat wat de auteur zelf, en samen met anderen, heeft meegemaakt, vormt de basis van Rouw op je dak, bepaald niet alleen geschreven voor mensen die leven vanuit een religieuze optiek: wie je ook bent, waar je ook bij wilt horen, verdriet is verdriet. Jos Brink legt je in dit boek geen waarheden op, maar probeert met je mee te gaan. Niet om je te dragen, want dat kan niet. Maar misschien kan hij jou wel weer leren lopen...

'Opa en de ijsvogel' is een hartverwarmend prentenboek over de band tussen een opa en zijn kleinkind en het verloop van een leven. Samen genieten de twee van uitstapjes naar de rivier, waar ze de stille pracht van de natuur bewonderen. Terwijl ze de levenscyclus van een schitterende ijsvogel volgen, deelt opa met zijn kleinkind wijze lessen over het leven. In de natuur is er een constante stroom van verandering en groei, waarbij niemand voor altijd blijft bestaan. De ijsvogel vindt een andere ijsvogel, krijgt jongen en wordt oud. Wanneer hij sterft, maakt hij plaats voor de volgende generatie. Ook de opa wordt ouder, maar wanneer zijn tijd gekomen is, kan zijn kleinkind altijd terugkeren naar de speciale plek waar ze samen de schoonheid van de natuur ervoeren. Dit prachtige prentenboek, subtiel en teder zonder sentimenteel te worden, brengt op een poëtische en milde manier de onvermijdelijkheid van de dood en de pracht van het leven en verandering in beeld. De illustraties zijn licht en spreken tot de verbeelding, terwijl de tekst een hartverwarmende boodschap van troost en acceptatie overbrengt. Het is een toegankelijke en hartverwarmende introductie tot dit belangrijke onderwerp, een eerbetoon aan het leven en de natuur om ons heen. Geschikt vanaf 3 jaar.

Een boek over het leven. Het leven van ieder die zijn of haar dierbare verliest. Ontroerende verhalen en troostende gedichten. Woorden waar vaak geen woorden zijn. Houvast om verder te leven in het niemandsland van de dood. Leo Fijen vroeg aan nabestaanden: welke teksten geven kracht en bieden troost? Dezelfde vraag stelde hij aan de belangrijkste rouwdeskundigen van Nederland en Vlaanderen (Marinus van den Berg, Riet Fiddelaers-Jaspers, Hans Bouma, Daan Westerink, Thomas Quartier, Jan Kerkhof Jonkman, Manu Keirse, Henk Vijver, Claire Vanden Abbeele, Minke Weggemans, Carlo Leget, Wout Huizing, Jan van den Bosch). Zij kozen ieder vijf gedichten en lichten die in dit boek toe met een persoonlijk verhaal. Leo Fijen is hoofd van omroep RKK en maakt daar programma's over zingeving en geloof. Hij is betrokken bij tv-series over drama's uit het recente verleden en auteur van succesvolle boeken, onder meer over afscheid en rouw.

Doorleven – Omgaan met verlies en rouw Verlies, we maken het allemaal mee in het leven. Hoewel we bij rouw direct denken aan overlijden zijn er veel vormen van verlies die ook rouw met zich meebrengen: echtscheiding, verlies van werk of gezondheid, een familielid dat Alzheimer krijgt, het niet kunnen vinden van een partner of ongewenste kinderloosheid, abortus, een vriendschap die stukloopt of een kind dat het contact verbreekt, zijn zomaar een paar voorbeelden van ingrijpende verliezen die je bij je kunt dragen. Een verlies heeft impact op je psychische en lichamelijke gezondheid maar ook op je geestelijk leven. ‘Doorleven’ geeft zicht op verlies, inzicht in wat rouwen is en praktische handvatten hoe je met een verlies om kunt gaan. ‘Het gaat wel over’ of ‘je moet het een plekje geven’ zijn dooddoeners die in dit boek ontkracht worden. Een verlies blijft en dus zul je een manier moeten vinden om verder te gaan: dóórleven dus. Dat kan als je een verlies ook kunt doorléven. Op een praktische, persoonlijke en pastorale manier neemt Judith Stoker, psychosociaal therapeut, je mee door het landschap van rouw. Het boek is geschikt voor ieder die zelf of in zijn omgeving met verlies te maken heeft, maar zeker ook voor leidinggevenden, leerkrachten, verpleegkundigen, therapeuten en pastoraal werkers. Inclusief verwerkingsvragen voor persoonlijk gebruik of om in groepsverband te bespreken. Judith Stoker (1974) is getrouwd met Jan Willem en samen runnen zij ‘Gezinshuis De Vlerken’ waar ze kinderen met complexe problematiek een veilige plek bieden. Naast gezinshuisouder is Judith psychosociaal therapeut in haar eigen praktijk Voltooid Verleden Tijd. Ze heeft, mede door haar eigen traumatische verleden en ongewenste kinderloosheid, een groot hart voor mensen die in het leven vastlopen. In haar praktijk geeft ze relatietherapie en therapie bij allerlei psychische problemen. Ook begeleidt ze mensen die te maken hebben met verlies en rouw. Judith is een energieke, veelzijdige, enthousiaste, humoristische en gelovige vrouw die graag anderen inspireert. Eerder (2013) schreef ze een autobiografie ‘Tranen in mijn koffie’ en in 2016 verscheen ‘Adem in Adem uit’, een boek over leven in het ritme van Prediker 3. Daarnaast schrijft ze regelmatig blogs en spreekt ze tijdens verschillende gelegenheden.

Mensen gaan dood. Niet alleen het handjevol mensen in mijn directe omgeving. Overal op de wereld sterven er mensen, dag in dag uit, ieder uur. Het sterfl ijk zijn is iets dat alle mensen gemeen hebben. De vraag is echter hoe staan we tegenover ons sterven? Zien we de dood enkel als een onafwendbaar noodlot, of kunnen we de dood tot een voleinding van ons menselijk leven maken, waaraan we even volledig deelnemen als aan ons leven zelf.' Tijdens een lange reis naar de begrafenis van een dierbare vriend, denkt Henri Nouwen na over diens overlijden, zijn eigen toekomstige dood en aan de talloze mensen die iedere dag overal ter wereld sterven. Met de dood voor ogen is de neerslag van de retraite die hij zich daarna oplegt en waarin hij bidt, schrijft en nadenkt over omgaan met de dood. Aan de hand van vele aangrijpende getuigenissen maakt hij duidelijk dat het even belangrijk is goed voorbereid te zijn op het einde als op het begin van een mensenleven. HENRI NOUWEN (1932-1996) was katholiek priester en professor aan verschillende theologische instituten en universiteiten in de Verenigde Staten. In 1986 verliet hij Harvard en ging hij wonen in de Arkgemeenschap Daybreak in Toronto (Canada), samen met geestelijk gehandicapten en hun assistenten. Henri Nouwen behoort tot de meest gelezen auteurs uit de tweede helft van de 20ste eeuw op het vlak van christelijke spiritualiteit. Van zijn boeken werden meer dan 7 miljoen exemplaren verkocht.

Met dit boek schreef Ineke een reisverslag. Open, eerlijk en rauw, zonder de blik op het leven te verliezen. Ze schrijft over het kindje dat ze verloor – maar betrek dit verhaal ook gerust op jezelf.’ (Mirjam van der Vegt) Wat is dit een puur en eerlijk boek geworden over een immens verlies en het rauwe, eenzame rouwproces dat daarop volgt. Herkenning en begrip bij ieder hoofdstuk. Wat heb ik dat gemist in de tijd dat ik dit zelf moest meemaken. (Liesbeth Koedoot) Soms lijkt je leven in duizend stukjes uit elkaar te vallen. Er klopt niets meer van. Tussen de brokstukken zoek je naar wat nog bruikbaar is. Zekerheden zijn ineens niet meer zo vanzelfsprekend en ook je geloof kan op losse schroeven komen te staan. Hoe blijf je geloven en op God vertrouwen als je een groot verlies hebt geleden? Of als je worstelt met de vraag waarom er zo veel ellende is? In dit boek vind je gedachten die kunnen helpen je weg te vinden. Ineke’s dochtertje Amanda stierf voor haar geboorte. Om met dit verdriet om te gaan, ging ze bloggen. Ze ontdekte ze dat anderen herkenden wat ze schreef. Het vormde de basis voor dit eerlijke en ontroerend geschreven boek. Ineke vertelt wat er gebeurde en van daaruit neemt ze je mee in hoe zij leerde God te blijven vertrouwen. Ook als er niets meer klopt.

De waterpoel is opgedroogd, en er is niet genoeg te drinken. Maar olifantje Ekundayo weet: zolang mama er is, komt alles goed. De volgende ochtend wordt zijn moeder niet meer wakker. Ekundayo begrijpt niet wat er aan de hand is, hij wil geen afscheid nemen. Gelukkig is hij niet alleen. Zijn familie en vrienden proberen hem te helpen. Een ontroerend prentenboek over liefde en verlies, over verdriet, troost en hoop, dat kinderen op een laagdrempelige manier helpt iets te begrijpen van wat er gebeurt als een familielid overlijdt. Met teksten die je samen op een bekende wijs kunt zingen en een nawoord met adviezen over hoe je met kinderen kunt praten over sterven en dood.

Het thema van dit boek is niet ‘Gemis is zinloos’. Gemis heeft een verborgen zin, want God is in dit gemis werkzaam. Hij heeft een doel. ‘Hij is overleden, maar ik mis hem nog zo!’ ‘Wie mis je? Wat mis je? Een knuffel? Iedereen kan je een knuffel geven. Ik ook.’ ‘Dat is lief, maar dat is niet hetzelfde. Het is de knuffel van hem. Aan de ene kant is hij blijvend bij me, aan de andere kant mis ik hem voortdurend!’ ‘Ik ben nu met iets bezig! Het wordt geweldig! Ik kan het niet loslaten. Telkens moet ik eraan denken. Ik hoop dat het snel klaar is, maar er moet nog wat bij. Ik mis nog wat...’ Ons leven wordt in alle opzichten bepaald door gemis. Geldt dat ook voor God? Waarin zien we het gemis van de duivel? Wie wil nadenken over de overweldigende werking van gemis in on

Alleen God kan op de brokstukken van ons bestaan iets nieuws beginnen. Sophies bestaan lijkt te verzanden in eenzaamheid. Als Roos onverwacht op haar stoep staat, krijgt haar leven een nieuwe wending. Het diepe besef dat zij wat voor anderen kan betekenen, doet haar opbloeien. Toch is niet iedereen blij met haar inmenging. Christine overleeft ternauwernood een tragisch ongeluk, de afgelopen jaren zijn moeilijk geweest en het ontbreekt haar aan moed om te vechten voor haar leven. Ariaan maakt een zware tijd door; de vrouw met wie hij al ruim dertig jaar getrouwd is, wordt plotseling van hem weggenomen. Tijd om te rouwen krijgt hij echter niet, zijn beide dochters hebben zijn zorg en aandacht hard nodig. Daarnaast legt God hem een gebedslast op voor iemand met wie hij nooit meer iets te maken wil hebben. Hoe kan hij ooit de draad weer oppakken zonder zijn geliefde vrouw? De levens van deze mensen worden op een wonderlijke manier met elkaar vervlochten; gaandeweg ervaart ieder op zijn eigen manier de persoonlijke aandacht van hun hemelse Vader.

De laatste fase van je leven is vaak een fase waarin je terugkijkt op je leven, nadenkt over waar je trots op bent, wat je anders had gewild en hoe je dit leven wilt verlaten. Belangrijke zaken om over na te denken en op te schrijven. In haar werk als verpleegkundige stond Bettie Hendriksen regelmatig aan het sterfbed. Te vaak kwam ze situaties tegen waarin de wensen van de overledene niet op papier waren gezet. Daardoor misten de nabestaanden een houvast in het vormgeven van het afscheid. Soms met onrust en conflicten tot gevolg. Met dit boekje wil de auteur je laten nadenken over wat jij belangrijk vindt en wat je na wilt laten als jij er niet meer bent. Het geeft je de gelegenheid om jouw wensen en ideeën op te schrijven. Over hoe jij wilt leven, maar ook hoe jij wilt sterven. Aan de hand van vragen word je aan het denken gezet over jouw afscheid en aangemoedigd om te doen wat je nog doen wilt en te zeggen wat je nog zeggen wilt. Zodat jij jouw leven in vrede kunt afsluiten. Je kunt dit boekje gebruiken als je weet dat jouw leven niet lang meer duurt, maar het is ook heel waardevol als jouw afscheid van deze aarde nog heel ver weg is.

Dit warme en eerlijke boek van Henri Nouwen is voor iedereen die op zoek is naar troost en genezing. 'Bevrijd je verdriet' is speciaal voor mensen die het zwaar hebben in hun leven. Terwijl Nouwen de menselijke vragen over lijden en rouw volledig recht doet (waarom laat God dit toe?) richt hij zich op de diepere vraag: hoe kunnen we het leed een plaats geven, zonder het te ontkennen? Nouwen laat zien dat we, zelfs in onze diepste wanhoop, het oog op God gericht kunnen houden. Door God te betrekken in ons verdriet hoeven we onze weg niet alleen te gaan; ook in moeilijke tijden kunnen we ons leven grondvesten in vreugde en hoop. Zo komt er ruimte voor troost en genezing.

Als jonge twintiger ondergaat Christa een ingrijpende levertransplantatie. Samen met haar man Géor, met wie ze een paar maanden eerder is getrouwd, moet ze leren leven met een nieuwe lever. De gevolgen van haar ziekte en de transplantatie zijn zwaar en hebben ook gevolgen voor haar liefste wens: kinderen krijgen met haar man en maatje. Als haar grote liefde op 32-jarige leeftijd plotseling overlijdt na een hartinfarct, wordt de bodem onder haar leven weggeslagen. In dit boek lees je het diep ontroerende verhaal van een vrouw die met de brokstukken van haar leven verder probeert te leven. Ze neemt je mee in de rouw om haar man en haar kinderloosheid en hoe ze ondanks diepe dalen van depressie, wanhoop en een eetstoornis opkrabbelt en nieuwe liefde en levensvreugde vindt. Daarin spelen haar familie en haar geloof in een liefdevolle God een doorslaggevende rol. Het is een geloof dat ze door haar talenten en haar getuigenis leert door te geven aan anderen. Christa Tomassen (1972) is geboren en getogen in Bunschoten-Spakenburg en woont er nog altijd samen met haar man, Gert. Ze werkt parttime op kantoor. Naast haar hobby’s lezen, winkelen en fietsen, geeft ze met veel passie al jaren de cursus van Alpha: samen delen en vertellen over wat Jezus heeft gedaan.

Victor, docent aardrijkskunde, kampt met het verlies van zijn partner Francois, na een ongeluk in Verona. Een jaar na diens dood trekt Francois’ jongere broer Roderick bij Victor aan de bel. Maar Roderick is niet de enige die vragen heeft. Want waarom heeft hij niet eerder iets van zich laten horen? Op een zoektocht naar antwoorden trekken Victor en Roderick een dag samen op. Victor blikt terug op zijn worsteling met homoseksualiteit en de kerk, en op Francois’ rol daarin. Victors nieuwe partner is op de achtergrond aanwezig. Maar is hij misschien meer dan een figurant in het verhaal? Wat is er nu precies gebeurd in Verona? Zal Victor de waarheid durven erkennen? Of zal hij moeten accepteren dat op sommige vragen nooit een antwoord komt? Erik Harinck (1960) studeerde aardrijkskunde in Utrecht en bestuurskunde in Tilburg. Hij stond twintig jaar voor de klas als docent aardrijkskunde. Later werkte hij als teamleider en rector in het middelbaar onderwijs. Nu runt hij samen met een compagnon een adviesbureau, gericht op het onderwijs en de zorg. Zijn favoriete reisbestemming is Italië, waarvan hij de taal net voldoende beheerst om telkens warm onthaald te worden. In zijn vrije tijd bezoekt Erik toneel en opera, en zingt hij als tenor in een amateurcantorij. Hij is homoseksueel, woont in Rotterdam en is daar lid van een PKN-geente.